Ietwat oververhit en bezweet sta ik in onze hotelkamer, even uitblussen in de comfortabele koelte van de airconditioning na weer een stressvol ritje achterop de scooter door het nogal drukke Canggu in Bali. “Hoeveel geld hadden we nu ongewisseld? Hondertwintig dollar toch? Dan moeten we toch iets van 1 150 000 rupiah hebben nu?”, vraagt Cameron me. De toon bevalt me niet, hij klinkt wat gehaast. “Ja, dat heb ik geteld hoezo?” “Nou dit is 850 000 rupiah, hij heeft ons vet genaaid.” Kut, kut, kut. Ik ben er keihard ingestonken. Hand op mijn hart, toen ik het geld na aan het tellen was klopte het, maar gelijk daarna telde hij het nog een keer, voor mijn ogen. Een wisseltruc, hij vroeg ons allemaal dingen. Bleef maar praten ook en wij raakten er door afgeleid, daar heeft die vriendelijke Indonesische meneer goed misbruik van gemaakt. De schade, zo’n 35 Australische dollar, na aftrek van accomodatie kosten ongeveer een dagbudget voor ons. Dat doet zeer. En het is nog maar dag twee van onze reis, lekker begin nu al opgelicht.
Ik ben best een oplettende reiziger maar ook ik ontkom er niet aan, soms trap ik ergens keihard in. Vaak gaat het om relatief kleine bedragen maar ik vertel je graag over de valletjes waar ik en andere reizigers in zijn getrapt. Misschien leer je er nog wat van en dan is het in ieder geval niet voor niks geweest.
Strand in Kuta Lombok, reizen is niet alleen heel relaxt zijn maar gelukkig vaak wel.
Cheap price lady, happy hour for you
Reizen en opgelicht worden, het hoort er een beetje bij. In meer of mindere mate probeert de lokale bevolking een extra slaatje uit het toerisme te slaan. Ik kan ze geen ongelijk geven. De gemiddelde local in Indonesië verdient 3 miljoen per maand. Grofweg 200 euro, dat geef ik in mijn eendje uit in circa 5 à 6 dagen. Dat de prijs als ik binnen kom dus met een euro omhoog gaat is ze absoluut vergeven, het wordt problematisch als het ineens met 20 euro omhoog gaat. Want dat neemt een behoorlijke hap uit mijn budget en daarom onderhandel je je een weg door Zuid Oost Azië. Na 4 keer in Bali te zijn geweest heb ik mijn lesje wel geleerd en vertrek ik op het vliegveld niet via arrivals maar via departures waar ik een Bluebird Taxi aanhoud. Verreweg de meest betrouwbare taxi dienst in Indonesië, ze kunnen allemaal goed rijden en ze reiden netjes via de meter. De besparing? Ongeveer 220 000 Rupiah voor een ritje naar Canggu, bijna 20 euro. De taxi chauffeur zei het gelijk, jullie zijn hier eerder geweest anders zouden jullie dit nooit hebben geweten. Gratis tip van mij voor jullie toekomstige Bali reizigers, je loopt naar buiten en neemt rechts gelijk de lift naar departures, ga bij de taxi rij staan en wacht tot je iemand in blauw blue bird overhemd ziet, ze kunnen zich legitimeren en stap in de blauwe taxi. Kost je misschien tien minuten extra maar dan heb je ook wat. Hoe het anders kan laat dit voorbeeld van onze vriend Jayden zien. Hij had niet naar onze tip geluisterd en regelde zijn vervoer op het vliegveld. Hij reed van het vliegveld naar Padangbai grofweg dezelfde afstand als naar Canggu, een ritje dat ons dus 80 000 Rupiah kostte. De prijs die hij betaalde door in zee te gaan met de Taxi maffia in Denpassar? 800 000 Rupiah, iets meer dan 50 euro, 45 euro meer dan hij zou moeten betalen. En wat moest hij bekennen toen we elkaar ontmoetten op een terras in Gilli Trawangan? Juist ja, “Mijn naam is Jayden, en ik ben opgelicht”. Dat is een dure eerste kennismaking met een nieuw land.
Met Jayden op de scooter in Bali, hij kan gelukkig nog wel lachen.
Hoe lief of zielig ook, kinderen zijn nooit geschikte handelspartners
Als regel koop ik nooit van kinderen, hoe lief of zielig ik ze ook vind. Het geld wat je aan ze geeft gaat in het beste geval naar papa en mama, maar in het slechtste geval naar de lokale maffia. Het is een cirkel waar dit kind hoe dan ook nooit meer uitkomt. In Lombok geeft de overheid de ouders geld zodat de kinderen in plaats van op het strand spulletjes verkopen gewoon naar school gaat. Maar zoals een Belgische hoteleigenaar me vertelde, zolang ze op het strand meer verdienen gaan die kinderen nog altijd niet naar school. Doe het dus gewoon niet, echt, je helpt kinderen er echt niet mee. Een scam waar ik zelf ook heel hard in ben gelopen is de bekende babymelk-scam. Ik bevond me in een ietwat uitbundige dronken bui in Cambodja toen ik even naar buiten liep. Voor ik het wist kwam een prachtig meisje van een jaar of zeven op me af met een heel zoet baby’tje in haar armen. Dronken Talitha was gelijk verliefd, het moet rond middernacht geweest zijn. Het meisje vroeg of ik alsjeblieft flessenvoeding voor haar broertje wilde kopen, er was geen geld voor eten. Tsja, daar trap je toch niet in zou je denken? Inmiddels had ze de baby in mijn armen geduwd en het jongetje keek me vol verwachting aan. Mijn hart brak, natuurlijk ging ik dit kind redden. Ik rekende af, kostte me zo’n 20 euro en we namen afscheid. Ik dacht oprecht dat ik goed had gedaan, we praten over zo’n acht jaar geleden toen ik nog zonder smartphone reisde anders was ik er misschien veel eerder achtergekomen waar ik in was gestonken. Deze kinderen hebben deals met winkels, zij verkopen mij, de emotioneel gechanteerde toerist, de flessenvoeding. De kinderen brengen dat later terug en krijgen een deel van de winst. De winst gaat vervolgens naar de lokale maffia. Jeetje wat voelde ik me dom toen ik daar achter kwam. Ik hoor deze truc vaak voorbij komen, soms flessenvoeding, soms pennen voor school of schriftjes, als een kind op straat je om dit soort zaken vraagt en vervolgens je naar een winkel brengt, doe het niet. Je steunt niet het kind, je steunt een criminele organisatie.
Cameron op verzoek van de juf met een schoolklasje op de foto bij Borobodur tempel in Java.
Van het padje af
In Sri Lanka ben ik in één week heel vaak in dezelfde truc gestonken. Ik vraag me achteraf nog steeds af of ik dit had kunnen vermijden. Sri Lanka is een prachtig land, met een waanzinnig mooi groen hart waar je wat af kunt wandelen in de bergen. Dit heb ik dan ook veel gedaan. Wat opviel was dat vaak bordjes met bewegwijzering weg waren en dat we daardoor enigszins vertwijfeld moesten zoeken naar het pad, niet heel relaxt als je in het buitenland bent. De bordjes bestonden wel, maar locals haalden ze altijd weg. Op deze manier was je bijna verplicht een gids te huren. Kost al snel tien euro, duur grapje als je dat dagelijks hebt en voor langere tijd met een klein budget aan het reizen bent. Vaak gebeurde het dat een lokale gids simpelweg met je mee blijft lopen en dingen in het Engels tegen je begint te roepen. De enige manier waarop je daarvan af komt is te stoppen en vriendelijk doch ferm duidelijk te maken dat je heel goed zelfstandig kan lopen. Let wel op, dit moet je misschien wel 3 à 4 keer duidelijk maken voordat de boodschap overkomt. Een veel heftigere ochtend beleefde ik toen we Adams Peak beklommen. Doordat de bordjes weg waren liepen we, een groep van zo’n 20 mensen, totaal de verkeerde kant op. Waardoor we locals moesten betalen om zo snel mogelijk bij het pad te komen, we namen inderdaad een kortere route naar het pad, maar daardoor moesten we door rivieren, rijstvelden en andere ongemakkelijke weggetjes in het donker. Allemaal hadden we last van bloedzuigers. En toen we eindelijk bij de start aankwamen hadden we niet alleen bijna vijf kilometer meer gelopen dan gepland maar was het ook zeker dat we de top voor zonsopgang niet gingen halen. Om het nog een beetje heftiger te maken, toen iedereen de locals had betaald werden we nog een tijdje lastig gevallen omdat ze nog meer geld wilden. Uiteindelijk heb ik alsnog genoten van de tocht maar we baalden allemaal flink van het feit dat we de piek niet op tijd bereikt hadden.
Het uitzicht bleef prachtig gelukkig. Adams Peak, Sri Lanka.
Tenslotte, huur je scooter alsjeblieft niet op straat
Lekker scooteren is een fantastische manier om een land te verkennen. Wees verstandig, rijd niet te hard en draag een helm. Maar een goede tip is je scooter altijd via je accomodatie te regelen, lukt dat niet vraag dan waar het veilig is er één te huren. In Kuta Lombok kwam ik een hele verdrietige Fransman tegen die voor zo’n 400 euro was opgelicht. Hij huurde een scooter en ging verderop wat eten. Toen hij terug kwam was zijn scooter weg, gestolen door de verhuurders die uiteraard van niks wisten. Maar anderen hadden gezien dat hij gevolgd werd door de verhuurders toen hij weg reed en er waren ooggetuigen die de scooter met een sleutel weggehaald hadden zien worden. Niet dat de lokale politie de arme Fransman geloofden natuurlijk. Uiteindelijk wist hij 200 euro van het gevraagde bedrag voor de zogenaamd “vermiste” scooter af te onderhandelen, maar hij verloor 400 euro. In de bar waar ik hem die avond trof vertelden eerlijke locals dat dit heel vaak gebeurd daar en dat je daarom echt nooit op straat een scooter moet huren. Een hele dure les.
Links Cameron op de scooter in Lombok, rechts ik op de scooter in Bali.
Verlies niet gelijk als je vertrouwen in de mensheid
Tijdens al mijn reizen ben ik ook zeker lieve mensen tegengekomen die behulpzaam en lief waren zonder economisch motief. Ik ben naar dokters gebracht zonder dat daar geld voor werd gevraagd. Hotelkamers zijn eerder of langer open gegaan omdat ik ziek was of mijn reisgenoot ziek was. Hele brieven zijn er voor me geschreven zodat ik makkelijker vegetarisch eten kon bestellen of makkelijk een lokale bus kon vinden op een druk treinstation. Een hosteleigenaar in Sri Lanka heeft twee dagen lang ellenlange telefoongesprekken voor me gevoerd toen mijn tas kwijt was geraakt tijdens een vlucht. Nadat ik deze had ontvangen deden we allebei een vreugdedansje. Ik mocht mee boodschappen doen op een lokale markt wat een hele excursie was voor mij en mijn host heeft een hele middag met engelen geduld van alles aan me laten proeven. Dit was echt een situatie waar mensen gewoon heel blij waren aspecten van hun leven met me te delen. Je hoeft dus echt niet de hele tijd op je hoede te zijn, maar als je uit het niets wordt benaderd, wees dan vriendelijk maar gebruik je gezond verstand. En wordt je wel opgelicht? Leer je lesje en vertel je verhaal aan anderen zodat ze gewaarschuwd zijn. Voorkom dat je eerste kenismaking met andere reizigers zo begint: “Mijn naam is (…) en ik ben opgelicht.”
Links, op bezoek bij de lokale moskee waar we heel vriendelijk werden ontvangen (gratis overigens). Rechts locals proberen Cameron te betrekken bij een lokaal spel in Lombok.
Millennial op reis 