Thuis loop ik ook wel eens een stukje harder in het donker

“Is dat wel veilig als jonge vrouw alleen?” “Zou je dat nou wel doen?” “Mijn dochter mag dat dus echt nooit.” “Je vader zal wel bezorgd zijn”  Opmerkingen die ik veel heb gehoord als ik vertelde over mijn reisplannen. Vooral die laatste is interessant, alsof mijn moeder zich geen zorgen maakt maar ik per se door mijn vader beschermd dien te worden.  Er zijn veel mogelijke antwoorden maar het meest eerlijke antwoord is dat ik me soms onveilig voel, ik soms seksueel geïntimideerd word en dat er echt wel hachelijke avonturen beleefd worden.  Nog eerlijker is dat dat niet vaker of minder vaak voorkomt dan thuis. Ik ben zowel in Tilburg, Breda, Amsterdam en Goes in vervelende situaties gekomen simpelweg omdat ik als vrouw alleen me op straat, station of een andere openbare ruimte bevond. Het feit dat dit ook in Bangkok, Colombo of Melbourne voorkomt is dus op zichzelf geen reden om thuis te blijven.

Klaar voor vertrek, afscheid nemen van de familie op Schiphol

Mannen zijn bang om door vrouwen uitgelachen te worden, vrouwen zijn bang om vermoord te worden

Bovenstaande hoorde ik in de serie Handmaids Tale, een quote van bedenker en schrijfster, Margaret Atwood. Nu ik in Australië ben heb ik meer tijd om hierover na te denken. Een goed voorbeeld is dat ik om in een restaurant hier te werken waar alcohol wordt geschonken ik RSA gecertificeerd moet zijn. RSA staat voor “Responsible Service of Alcohol”. Er heerst hier en in Nieuw Zeeland een zogenaamd “binge drinking” cultuur wat in het weekend pijnlijk duidelijk wordt wanneer mensen zich volledig laveloos op straat bevinden. Ik heb nog nooit zoiets intens meegemaakt. Een groot probleem is huiselijk geweld, na sportwedstrijden worden er onevenredig veel vrouwen thuis mishandeld, alcohol levert hier een belangrijke bijdrage aan. Het maakt overigens niet uit of de teams winnen of verliezen. Wat ik probeer duidelijk te maken dat vrouwen op zichzelf zich best bewust zijn van het feit dat we alert moeten zijn. Of dit nu in Amsterdam, Hanoi of Kuala Lumpur is maakt echt niet uit. Dit is overigens ook geen zielig verhaal, alle vrouwen die ik heb ontmoet zijn stuk voor stuk zelfbewuste sterke vrouwen die zich echt het kaas van het brood niet laten eten. Wat maak ik dan zoal mee? Nou om te beginnen is het openbaar vervoer in alle landen waar ik me bevind een interessante plek om me te begeven. In Sri Lanka kreeg ik voor het eerst te maken met iets te enthousiaste mannen bij het zien van deze kleine witte dame. Ik nam de trein van Colombo naar het zuidelijk Unawatuna, een rit van zo’n zes uur waar ik helaas het grootste gedeelte van stond tussen de locals met mijn toen nog veel te zware backpack tussen mijn benen. Ik stond al zeker twee uur oncomfortabel te zijn toen ik ineens een neus tegen mijn bovenarm voelde. Eerst dacht ik het me te verbeelden maar nee er stond een oudere man echt letterlijk aan mijn arm te snuffelen. Snel wisselde ik van plek met een Britse jongen die dit rare gedrag ook had opgemerkt. Redelijk onschuldig maar toch erg onprettig. Met dit incident nog vers in mijn achterhoofd begaf ik me enkele weken later in de trein van Ella naar Kandy, waarschijnlijk de mooiste treinrit die ik tot dan toe gemaakt had. Ik staarde naar buiten, naar het intens mooie landschap voor me met mijn benen buiten de trein toen er een jonge local naast mij kwam zitten. Selfie miss? Ja natuurlijk als je het beleefd aan mij vraagt wil ik best even met je op de foto. Ik vond wel dat hij erg dichtbij kwam maar goed na het kodak momentje ging hij al snel richting zijn familie en zat ik weer in mijn eentje te genieten. Niet veel later was hij terug, of hij nog een keer met me op de foto mocht? Oké, een laatste dan en terwijl hij nog dichter tegen me aan kwam zitten, ik dacht even bijna uit de trein te vallen, fluisterde hij in mijn oor, Can I touch your boobs, they look so soft?.  Het gebeurde voor ik het door had en ik wist even niet hoe ik moest reageren. Ik sprong op, riep heel hard nee en beende terug naar mijn reisvriendinnetjes. Zij reageerden gelukkig wil adequaat en maakten hem bang genoeg dat hij de rest van de rit niet meer onze kant op durfde te kijken. Zo heftig als deze ervaring heb ik het gelukkig verder niet meer meegemaakt. Over het algemeen is de backpackers gemeenschap heel hecht. Iedereen is immers ver van huis en we zijn ons allemaal tot op zekere hoogte bewust van het feit dat we minder zelfredzaam zijn in een vreemde omgeving. Zo komt het eigenlijk zelden voor dat ik alleen naar huis loop na een avond stappen. En heb ik nog nooit een vervelende ervaring in een hostel gehad met mede reizigers. Iedereen past op elkaar, misschien wel meer dan thuis. Zo heb ik enkele jaren geleden een meisje ontmoet die al weken met dezelfde jongen aan het reizen was. Toen ik vroeg hoe dat zo was gekomen vertelde ze me dat ze heel erg ziek was geworden, er was zelfs een ziekenhuisopname aan te pas gekomen en dat deze voor haar toen nog redelijk onbekende jongen haar al die tijd had verzorgd. Er was een vriendschap ontstaan en zodoende reisden ze samen. Zelf heb ik ooit mijn enkelband gescheurd in Bangkok en een jongen die ik die nacht in de bus had ontmoet heeft mij toen dagen verzorgd tot ik weer kon lopen. Ik zie dat niet zo snel gebeuren in Nederland. Als je reist ben je altijd wat afhankelijk van de mensen om je heen. Dus toen ik hier naar het ziekenhuis moest was het natuurlijk ontzettend fijn dat anderen zich over mijn ontfermden en andersom zou ik dat ook zo gedaan hebben. Naastenliefde, iets wat soms in Nederland echt ontbreekt, is een veel vanzelfsprekender iets wanneer iedereen een beetje afhankelijk is van de mensen om je heen.

Thakhek loop in Laos, soms doe ik gewoon hele stoere dingen.

Hoe reis ik veilig?

Zijn er dingen die ik doe om ervoor te zorgen dat ik minder risico loop? Ja, absoluut maar dit zijn wel maatregelen die vergelijkbaar zijn met de maatregelen die ik in Nederland neem. Zo begeef ik me nooit in slecht verlichte steegjes en heb ik altijd een telefoon bij me met voldoende batterij. Ik probeer er altijd voor te zorgen dat mensen weten waar ik me ongeveer bevind en ik vermijd het openbaar vervoer op minder veilige plekken. Soms zorg ik dat ik iemand aan de telefoon heb als ik laat op de avond of nacht over straat ga. Verder is het vooral een kwestie van mijn gevoel volgen, zoals met alles eigenlijk, als mijn instincten mij vertellen dat ik misschien beter ergens niet kan zijn dan maak ik me uit de voeten. Als iemand mij een gek gevoel geeft dan ga ik niet met deze persoon de hort op. Dit zijn wat mij betreft behoorlijk vanzelfsprekende dingen en nogmaals niet anders dan wat ik in Nederland doe. Kan je dan helemaal vermijden dat er vervelende dingen gebeuren? Nee dat kan niet, maar dat mag op zichzelf geen reden zijn om thuis te blijven. Tegenover de voorzorgsmaatregelen staan de waanzinnige avonturen en de bijzondere ontmoetingen. Amsterdam West is op zichzelf niet veiliger of onveiliger dan Bangkok of Singapore. Je hebt natuurlijk niet altijd de controle op wat er om je heen gebeurd en wie je tegen komt, maar dat heb je overal. Tenslotte vind ik mezelf helemaal niet super stoer omdat ik op reis ben in mijn uppie. Want echt in mijn uppie ben ik zelden. We doen allemaal stoere dingen of dat nu een gezin stichtten is, hard werken aan je carrière of naar een vreemde stad verhuizen is. Ik zie om mij heen alleen maar stoere vrouwen die vette dingen doen. Dus mocht je denken ik ga lekker alleen op reis, laat je dan vooral niet bang maken. Vrouwen zijn sterker dan we soms zelf denken en je loopt echt niet zomaar meer gevaar in een vreemd land dan thuis. Vraag jezelf eerder af waarom vrouwen alerter moeten zijn dan mannen en probeer dat te veranderen. Ik ga in ieder geval niet thuisblijven vanwege de minimale kans dat er misschien iets vervelends gebeurd. Wees alert maar wees vooral niet overdreven angstig. En als een vrouw je verteld dat ze op reis gaat, wens haar gewoon veel plezier en een fijne vlucht.

Liefs, Talitha

Je bent maar zo zelden echt alleen, Cambodja