Ik ben ruim een half jaar onderweg en ik ben niet wijzer geworden (maar verder vind ik het wel leuk hoor)

“Wow je gaat jezelf zo leren kennen.” “Je komt jezelf nog wel tegen.” Je zou maar in je eentje de wereld intrekken en dan als een totaal ander persoon terug komen. Complete 180, Talitha de 2.0 versie. Nou eigenlijk valt dat dus gewoon vies tegen. In dit verhaal doe ik het eens even anders. Ik ben nu ruim zeven maanden onderweg dus het is tijd de balans op te maken. Vijf dingen die ik geleerd heb en vijf dingen die hetzelfde zijn zelfs aan de andere kant van de wereld, lees en huiver.

Vijf dingen die overal hetzelfde zijn

• Draai “Somebody told me” van the Killers en iedereen gaat helemaal los. Ik vierde kerst vorig jaar in Cambodja en ik stond tussen de backpackers toen dit gedraaid werd. Espresso martini’s werden snel achterover gegooid om de moshpit in te springen waarop de DJ een pauze inlaste om de legendarische opmerking “Guys this is the whitest song ever” te maken. Tragisch maar waar, dit hitje doet het overal in de wereld net wat te lekker.
• Ik ben echt niet te genieten als er ’s ochtends geen koffie is, de oplossing vond zich in de weinig elegante vorm van oploskoffie van Nescafé. Ik heb heel Azië rondgereisd met zakjes in mijn backpack. Gaat dit te ver? Misschien, maar ik trek het heel slecht als ik een reisdag van meer dan 10 uur heb en er geen koffie te vinden is. Hartje voor mijn reisgenootjes die de ochtend met mij hebben doorstaan op dagen dat ik geen koffie voorhanden had. Jullie zijn een stelletje helden en heldinnen.
• Het gras jongens, het is altijd groener dat stomme gras. Het maakt echt niet uit op welke waanzinnige plek ik me bevind, in mijn hoofd en hart ben ik alweer aan het denken aan de volgende plek. Alleen al deze week heb ik gesproken over Nieuw Zeeland, een roadtrip in Australië, een motortocht door Vietnam, Indonesië, een surftrip naar Midden Amerika en ga zo maar door. Het maakt niet uit hoe vrij ik me beweeg, de drang naar nieuwe avonturen blijft.

Bananenbrood en een grote mok koffie, ik was een blij een meisje die ochtend in Vietnam. 

• Ik ben altijd te laat, in de laatste week ben ik twee keer te laat op mijn werk verschenen. Rennend naar mijn werk moeten, verschillende Uber chauffeurs leren kennen (Nee ik heb geen behoefte aan een goed gesprek over Melbourne) en struikelend mijn weg vinden tussen de trambanen van de stad om maar op tijd op mijn werk te komen, het zijn dingen die ik herken van mijn tijd in Nederland. Tot grote frustratie van mijzelf en iedereen om me heen kom ik altijd 5 over aan. En nee, het maakt niet uit of ik eerder vertrek.
• Je gaat me vinden in de donkerste bar met harde gitaarmuziek. Ben je me kwijt diep in de nacht zoek dan de dichts bijzijnde rocktempel. Ik ben al in de befaamde Cherry bar geweest, die helaas deze maand gaat verhuizen uit AC/DC lane. Ondanks alle vette techno en hiphop feestjes waar ik me laatste maanden heel erg heb vermaakt, blijf ik toch een echte rockchick die het liefst met een pint een moshpit inspringt. Al zal je me in de toekomst vaker op technofeestjes vinden als ik me weer eens in het Amsterdamse begeef. Toch een beetje anders dus.

Vijf dingen die ik geleerd heb

• Als je steeds dezelfde fouten maakt heb je je lesje niet geleerd. Het is geen geheim dat ik met een zogenaamd “rugzakje” vertrokken ben uit Nederland. Een burn-out is geen pretje en hoe vaak ik niet heb gehoord dat ik die altijd bij me zal dragen, het moment waarop ik besefte dat dit echt het geval was was het toch een tegenvaller. Ik vond mijn werk al een tijdje niet leuk, een restaurant dat gerund wordt zonder structuur en goede leiding is behoorlijk stressvol. Daar kwam bovenop dat ik elke week rond de 45 uur werkte. Mijn gemiddelde werkdag was van 12 tot 12 met een pauze van twee uur. Vermoeiend en niet heel goed voor mijn sociale leven. De laatste weken ging ik alweer met buikpijn naar mijn werk en als klap op de vuurpijl kreeg ik een paniekaanval op mijn werk. Terwijl ik huilend op een bankje zat besefte ik dat ik terug bij af was, of in ieder geval die kant op ging. Twee dagen later nam ik ontslag. Ik heb mijn lesje geleerd en heb inmiddels liever een beetje minder geld maar ben graag een beetje meer gelukkig. Ik ben er nog niet maar ik ben wel stapjes vooruit gegaan.
• Er is maar één iemand zoals jij en van diegene moet je in ieder geval zelf houden. Een meisje vertelde me dit op eerste kerstdag in Cambodja. Iedereen danste in bikini en ik had een shirtje aangetrokken. Ze vroeg me waarom ik mijn, haar woorden, “fantastische lichaam bedekte”. Toen ik haar vertelde dat ik me een beetje onzeker voelde verklaarde ze me gelijk voor gek. Vrouwen die andere vrouwen steunen daar hou ik van! En sindsdien ben ik een stukje aardiger voor mezelf en ga ik een stuk gemakkelijker in mijn zwemkleding naar een feestje of op de foto. Ik mag er zijn.

Niks mis met een goede badpak foto.

• In mijn leven geen ruimte voor negatieve mensen. Ik leef in een hostel met veel verschillende persoonlijkheden, de één is leuker dan de ander en dat is helemaal oké. Wat niet oké is als mensen die je amper kent je een rot gevoel geven. Een ander meisje zei in Sri Lanka tegen me, “als je niet met deze mensen thuis zou omgaan, waarom wil je dan zo graag dat ze je leuk en aardig vinden elders?” Deze vraag heb ik mezelf de afgelopen maanden enkele keren gesteld en het resultaat is inderdaad dat het een stuk relaxter is om met positieve mensen om te gaan. Hoef je ook een stuk minder je best te doen.
• Echte vriendschap overleeft het als je aan de andere kant van de wereld zit. Ik ben nu zeven maanden weg en op een enkeling na heb ik met iedereen met enige regelmaat contact. We zijn nog altijd geïnteresseerd in elkaars leven en we laten elkaar met regelmaat weten dat we aan de ander denken. Afstand is een fantastische manier geweest om naar mijn vriendschappen thuis te kijken. Sommige relaties blijken sterker dan ik had verwacht en van anderen wist ik misschien al wel dat ik afscheid moest nemen. Niet omdat ik ze niet meer aardig vind maar meer omdat we simpelweg uit elkaar zijn gegroeid en ook dit is helemaal oké.
• De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat het toch vooral mijn feestje is, dat leven van mij. Ik word er niet gelukkiger van om mezelf alsmaar met anderen te vergelijken. Soms betrap ik mezelf er nog steeds op dat ik mezelf minder succesvol vind omdat ik geen gezin heb, geen carrière en geen stabiliteit. Maar dan ga ik de wildernis in, of heb ik een hele leuke avond in een voor mij soms nog vreemde stad, ontmoet ik bijzondere mensen op straat of eet ik een waanzinnige maaltijd op straat en dan besef ik dat ik zo gelukkig ben momenteel nu het leven voor mij een groot avontuur is. Ik ga vast wel eens op zoek naar stabiliteit en werk in de toekomst heus aan mijn carrière, maar voor nu is het helemaal oké meer dan oké zelfs om mijn hart te volgen.

Het leven is leuk – liefs Talitha