Familie diners en file voor de douche, het leven in een werkhostel

Het is half 12 ’s ochtends, ik loop enigszins verdwaasd rond op Southern Cross Station in Melbourne. Ik heb een nachtvlucht vanuit Kuala Lumpur genomen en heb nog altijd niet geslapen. Mijn hostel heeft me een routebeschrijving gestuurd maar ik ben momenteel te verdwaasd om het uitgebreide openbaarvervoernetwerk van Melbourne te begrijpen. Ik besluit eerst maar eens een koffie te gaan halen, daar staat Melbourne immers bekend om. Ik drink een zwarte koffie, een gewoonte die ik snel af zal leren ook ik zal snel vallen voor de triple shot flat whites waar we in deze stad een gewoonte van maken. Na een korte zoektocht vind ik mijn trein en vind ik mijn weg naar Brunswick, mijn thuis voor de voorzienbare periode. Ik ga in een hostel wonen.

30 huisgenoten en 4 badkamers

Mijn hostel is een relatief groot huis met 7 slaapkamers in een buitenwijk van Melbourne. Ik heb het hostel uitgekozen omdat het een zogenaamd “werkershostel” is, ik ben hier immers gekomen om te werken. Ik had nog ongeveer 2000 euro toen ik Australië binnen kwam, dat is genoeg om het ongeveer 6 weken uit te zingen als ik mega goedkoop leef. Ik heb dus werk nodig. In een werkershostel zitten geen reizigers maar mensen die in hetzelfde schuitje zitten, weinig geld en op zoek naar werk. Het hostel voelt dan ook vooral als een thuis aan. Toen ik aankwam werd ik dan ook gelijk voorgesteld als de nieuwe huisgenoot. Er vind wekelijks een familiediner plaats en er is iedere week een huisgenoot van de week verkiezing. In de kast liggen altijd wat gratis spullen als olie en rijst om mee te koken en in de keuken heeft iedereen zijn eigen ruimte om spullen te bewaren. Een van de grootste verschillen met een “gewoon” hostel is dat iedereen kastruimte heeft. Ik heb voor het eerst in maanden mijn tas volledig uitgepakt, heerlijk. Inmiddels ben ik de trotse eigenaresse van een “bottom-bunk”, een beneden bed, en ben ik in het bezit van 2 lades waar ik mijn spullen in bewaar. Ik maak wekelijks mijn eigen bed op en vervang mijn handdoek iedere drie dagen. Inmiddels heb ik meerdere kamergenoten zien passeren waarvan sommige vriendinnen zijn geworden. Mijn kamer is de kleinste meisjeskamer, ik deel mijn kamer met 4 anderen. Vrouwen snurken ook overigens, die mythe is inmiddels meerdere malen ontkracht. Verder voelt het alsof ik weer op kamers woon, het is vechten voor een douche tussen acht en tien ’s ochtends en iedereen heeft een favoriete douche.  Verder is het vooral erg gezellig, er is altijd iemand om een praatje mee te maken of een wijntje mee te drinken.

Melbourne mama’s, met een aantal van deze dames heb ik een kamer gedeeld. 

Voor altijd een kamer delen?

Ik ga niet liegen, op je 29ste fulltime in een hostel wonen, het gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik heb sinds begin oktober geen eigen kamer meer gehad en voorheen verplaatste ik me elke 4 dagen. Privacy is iets wat ik al in geen maanden meer heb gehad. Simpele dingen als je in alle rust omkleden, dansjes in je kamer doen, vals meezingen met Dua Lipa en rondlopen met een knalgroen kleimaster op je gezicht kan maar is toch minder prettig met zoveel mensen om je heen. Ook heb ik inmiddels allerlei snurkjes gehoord. Ik heb kamergenoten gehad die het nodig vonden om om 5 uur ’s ochtends alle verlichting aan te slingeren. Vrij luidruchtig de liefde naast, boven of onder me te bedrijven. Volledige volksverhuizingen te verrichten om 7 uur ’s ochtends of in volledige staat van dronkenschap eerst alle bedden af te tasten voor ze dan toch echt hun eigen bed hadden gevonden. Het zijn achteraf mooie anekdotes maar nu ik zo’n 45 uur per week werk en ik inmiddels dichterbij de 30 dan 20 ben, heb ik mijn slaap hard nodig. Ik ben dus op zoek naar een kamer, het liefst met een tweepersoonsbed erin. Hostels zijn leuk hoor, begrijp me niet verkeerd, maar door in een hostel te slapen mis ik toch heel erg het reizen. Als ik dan toch langer op één plek blijf, dan graag in mijn eigen kamer.

Hoog bezoek van mijn favoriete kamergenootje in Melbourne.