Alles is kut en ik wil naar huis…

Op het moment van schrijven bevind ik mij in de achtertuin van mijn hostel in Melbourne, mijn thuis voor de afgelopen 4 weken. Ik moet over 2 uur werken maar drink een glas wijn, ik ben immers nog wel een soort backpacker, ook al ben ik momenteel behoorlijk stationair. “Hoe gaat het met je en hoe bevalt Australië?” Dit is zo’n beetje de meest gestelde vraag die ik per Instagram, Facebook of Whatsapp gesteld krijg en is de laatste tijd lastig geweest een positief antwoord te geven. Ik heb een rot tijd, zeg maar gerust een kut tijd, achter de rug. Momenteel gaat het beter, maar ik heb het punt van heimwee bereikt waar iedere backpacker angstig voor is en heb de afgelopen maand enkele keren op het punt gestaan een enkeltje Schiphol te boeken. De conclusie is dat ik blijf, maar laat ik je eerst vertellen wat er allemaal gebeurd is voor ik dit besluit nam.

Een week van pech

Eigenlijk begon de dag heel goed, we zouden naar Philip island gaan om naar de pinguins te gaan kijken. We waren echter wat laat vertrokken en besloten naar Brighton beach te gaan. Na een heerlijke lunch gingen we lekker zonnebaden en ik las een boek. Het was relaxt en gezellig. Niks wees er op dat er iets aan de hand was tot ik ineens merkte dat ik niet meer las, ik snapte de letters niet meer. Ik begreep al snel dat ik op het punt stond mijn tweede epileptische aanval ooit te krijgen en waarschuwde mijn vriendinnen alvast. Ik verplaatste me snel richting de schaduw waar ik inderdaad een aanval kreeg. Voor ik het wist was ik onderweg naar het ziekenhuis, waar alle testen positief waren en ik al snel weer terug naar huis mocht. Wel klaagde ik al gelijk over verschrikkelijke pijn in mijn schouder. Natuurlijk was ik geschrokken, een dergelijke aanval in een land waar je onbekend bent met vers gemaakte nieuwe vrienden is eng. Echt heel erg eng. Ik werd door iedereen goed opgevangen, door mijn vriendinnen in Melbourne, mijn hostelgenoten en via social media door voormalig reisvriendjes en familie en vrienden thuis.

Een paar minuten voor de aanval met een vriendin, er was nog niks aan de hand.

Ik ging die week wel aan het werk en dat is goed nieuws. Na één dag solliciteren was ik al een hele fulltime baan rijker, in een hip restaurant in het centrum. Leuke collega’s en regelmatig gratis eten, perfect. Ik had echt een lot uit de loterij en besloot dat die aanval, hoewel onhandig en vervelend, mijn tijd niet ging verpesten. Wel moest ik de aanleiding onder ogen zien, ik was me ervan bewust dat ik niet lekker in mijn vel zat. Eerlijk gezegd, verveel ik me een beetje in Melbourne, ik ben hier voornamelijk om geld te verdienen wat betekent dat ik overdag weinig onderneem en vooral zo min mogelijk uit probeer te geven en weinig van Australië zie. Ik mis reizen en dingen ondernemen. Ik kan ook niks in Amsterdam doen en me vermaken met vrienden en familie. Het voelt dus een beetje kansloos om als hogeropgeleide vrouw in een restaurant in Melbourne te werken en niks leuks te doen en niet het land te ontdekken. Ik voel me best wel vervelend soms en daardoor slaap ik slecht en heb ik een paar paniekaanvalletjes gehad. Ik weet dat ik gevoelig ben voor dit soort zaken en ik zal de komende tijd dus beter voor mezelf moeten gaan zorgen. Ik houd mezelf voor dat ik dit doe omdat ik dan weer kan gaan reizen en dan kan ik eindelijk Australië zien, iets waar ik jaren over gedroomd heb. Ik moet dus gewoon even doorzetten.

De pijn in mijn schouder bleef, ik ging er maar vanuit dat dit kwam doordat ik spierpijn aan mijn aanval had overgehouden. Terwijl ik mijn haar droogde met een handdoek na het douchen gebeurde er ineens iets, ik zal nooit weten wat, maar mijn schouder vloog uit de kom. Daar stond ik dan, nog na druipend in de douche met een schouder uit zijn oorspronkelijke positie. Ik wist met een schreeuw de aandacht van Josh mijn hostelgenoot te trekken en hij haalde mijn vriendin Elleke uit bed. Voor ik het wist wachtte ik op mijn tweede Australische ambulance van die week. De pijn was gruwelijk. De wachttijd bleek 30 minuten. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik dat overleefd heb. Na ruim vier uur zat mijn schouder weer waar die hoorde en bleek er niks gebroken of gescheurd. Gelukkig. Wel kon ik een week niet werken. En schoot ik in mijn tweede reisdepressie. Wat ben ik in vredesnaam aan het doen met mijn leven?

Ik raap mezelf op en ga verder

Mijn vriendinnen hier, mijn ouders, mijn zusje, mijn vriendinnen in Nederland, iedereen heb ik gesproken die week. Ik weet het even niet meer, should I stay or shoud I go? Gooi ik nu mijn handdoek in de ring? Mijn reis voelt nog niet over en toch reis ik niet, ik heb er simpelweg even geen geld voor nu. Ik moet dus even werken ook al voelt dat stom en vind ik het bij vlagen tergend saai. Ik besluit in ieder geval tot juni te wachten, dan komen mijn ouders naar Bali en dan kan ik altijd met hun mee gaan. Ook al heb ik dan nog niet door Australië gereisd. Ik bel Asia, ze verteld me te genieten, “je leeft nu niet daar maar je bent met je gedachten vooral in Nederland.” Ze heeft gelijk, ik moet in het nu leven. Langzaam pak ik mijn goede gewoonten weer op, ik mediteer dagelijks, ik zoek mensen op en schrijf in mijn dagboek. Ik besluit dat ik naar India wil, een meditatie leraar opleiding volgen, nog meer leren over mindfullness. Dat ga ik dus volgend jaar doen. Een carrière komt later, dat kan ook prima als ik 30 ben. Ik moet er op vertrouwen dat uiteindelijk alles goed komt. Ik blijf dus, ik spaar mijn geld en ga verder reizen, ook dit is een ervaring en ik groei hier sowieso van.

Een dag op pad in Victoria, Wilsons Promontory

De heimwee blijft maar dan…

De dagen daarna doe ik mijn best mezelf bijeen te rapen, het gaat, met vallen en opstaan maar het gaat. Bovenop alles krijg ik een allergische reactie in mijn gezicht. Iedereen in mijn directe omgeving is het eens, ik heb echt extreem veel pech. Ik denk veel na over thuis, mijn vrienden, mijn familie en Noah de liefste labrador van de hele wereld. De meeste mensen praten over kerst, ik praat over Lowlands. Ik haat dat ik er niet bij ben dit jaar en merk dat ik daar dagelijks even bij stil sta.  Ik wil nog niet naar huis, ik wil Australië zien en ik wil nog naar India. Ik ga dus in ieder geval mijn jaar volmaken. Maar Lowlands missen, ja dat doet een beetje zeer. Ik ga ieder jaar met mijn ouders, zusje, zwager en een groep hele dierbare vrienden. Ik heb iedereen hier erover verteld en de groepsfoto van vorig jaar aan iedereen laten zien, ik ga zelfs de jonge jenever missen. Ik droom over de brug naar het campingterrein, de rij voor de bandjes, de silent disco en de bbq op donderdagavond. Net als ik mezelf erbij neerleg dat ik er niet bij ga zijn bekijk ik de stories op instagram. Een reisvriend post iets over terug naar Europa vliegen, ik stuur gelijk een berichtje. “Waar ga je heen?” “Oostenrijk, lekker boarden.” Ik ben zo ontzettend jaloers, ik wil ook echt even naar Europa, even naar Nederland even mijn vrienden zien. De beslissing is eigenlijk relatief snel genomen. Ik klets er nog even kort op mijn werk over met mijn collega’s, ik weeg nog even snel de voor en nadelen af. Ik bekijk nog snel wat het kost om heen en terug te vliegen. Voor ik het weet videochat ik mijn ouders, “Pap, Mam, ik ga dit jaar mee naar Lowlands.”

De groepsfoto van Lowlands 2018

Ik zie jullie in augustus vrienden, ik vlieg even heen en weer.

Liefs, Talitha