Het komt altijd goed, reizen met het ov in het buitenland

Ik kijk enigszins geschrokken op als ik ineens iemand hoor roepen “Kampot, Kampot, Kampóóót”. Dat is onze stop toch? Maar we zijn 3 uur te vroeg en ik heb nog geen minuut geslapen. We vertrokken om 7 uur uit Siem Reap en zouden om 7 uur ’s ochtends aankomen. Lekker een nacht geen overnachting betalen en een extra dag in Kampot besteden. We staan vertwijfeld in een stille stad om 4 uur ’s ochtends en hebben nul onderhandelingspositie met de tuktukchauffeur waardoor we voor 8 dollar naar ons hostel gebracht worden. Het is er nog donker en het wordt ons al snel duidelijk dat we de rest van de nacht buiten in een hangmat moeten doorbrengen. Ook dit is reizen in Zuid Oost Azië.

Tussen de dozen dwars door Laos

Wie door Azië reist, en dat bij voorkeur zo min mogelijk per vliegtuig doet, weet dat een bus niet enkel een vervoersmiddel is maar ook de plaatselijke postvoorziening. Hoewel dit een zeer efficiënte manier is goederen van A naar B te verplaatsen is het voor de westerse reiziger met lange benen soms een behoorlijke beproeving. Zo reisde ik enkele maanden geleden in toch al niet ideale omstandigheden, ik was behoorlijk ziek, met opgetrokken knieën van de hoofdstad Vientiane naar het stadje Thakhek in Laos. Onder onze kapotte stoelen lagen doosjes keuring in rijen verzameld verspreid van de voorkant van de bus naar de achterkant van de bus waar wij werden ingemetseld tussen de bagage van de andere passagiers. De reisduur bedroeg 7 uur.  Mijn Engelse vrienden reisden in 30 uur van Vientiane in Laos naar Hanoi in Vietnam terwijl ze verwoede pogingen deden kisten whiskey te redden van de niet heel voorzichtig rijdende buschauffeur. In Cambodja stopte onze nachtbus ieder uur om onderweg boodschappen te doen, pakketjes af te geven of brieven door te geven, iedere keer werd de tl-verlichting volledig aangezet waardoor ik gelijk weer klaarwakker was. Nu durf ik te beweren dat de meeste bussen aan deze kant van wereld redelijk comfortabel zijn maar dan moet ik daar aan toevoegen dat ik maar 1 meter 64 lang ben. Een enkele keer krijg ik te maken met kapotte stoelen of lekkende airconditioning maar over het algemeen is het met een zak vol wagenziektepillen en een telefoon vol met gedownloade afleveringen van Netflix goed toeven.

In de Vietnamese stad Hanoi, rijdt de trein dwars door de stad. 

Even opletten er is een olifant gesignaleerd

In Sri Lanka zou ik iedereen willen aanraden zoveel mogelijk met het openbaar vervoer te reizen. Er is in het hele land een uitgebreid busnetwerk bestaande uit publieke bussen, rood en behoorlijk gammel, en privé bussen, blauw en groen en vaak in betere conditie. Welke bus je pakt is een gevalletje geluk hebben. De rode bussen zijn het goedkoopst maar als je in acht uur van Trincomalee in het oosten naar Negombo in het westen reist dan is een stoel die niet kapot is en die je maar met één iemand hoeft te delen toch wel erg prettig. Je kan er niks aan doen want jij staat aan de kant van de weg en het is simpelweg wachten welke bus het eerst aan de horizon verschijnt. Wat heel bijzonder is, is dat er in Sri Lanka een aantal nationale parken zijn die vrij dicht bij elkaar liggen. De olifanten die in deze parken leven reizen met de seizoenen mee van park naar park. Het wil dus wel eens gebeuren dat je bus een groep olifanten tegenkomt. In dit geval staat je bus even stil maar kan je vanuit de bus dit magische schouwspel bekijken en bespaar je jezelf weer een safari in één van de nationale parken. Efficiënt en kostenbesparend, daar houdt deze gierige backpackende millenial wel van.

De blauwe bus uit Sri Lanka.

Knuffelen met locals 

Dat ik af en toe in gekke situaties kom mag inmiddels geen geheim meer zijn maar soms kan zelfs ik niet geloven waar ik nu weer in beland ben. Enkele jaren geleden reisde ik per nachtbus vanuit de hoofdstad van Laos, Vientiane, naar Pakse en uiteindelijk naar Cambodja. Het eerste gedeelte legde ik af per slaapbus, dit zijn bussen waar een soort matras in ligt, de condities en mate van comfort verschillen per land. Deze bus bestond uit smalle matrasjes met tussen de matrassen een hekje van ongeveer 30 centimeter breed, vrij intiem dus. Ik had een plekje aan het raam en naast mij lag een vrouw van een jaar of dertig uit Laos. Ik viel al snel in slaap en werd enkele uren later wakker van een gek gevoel op mijn buik. Ik deed één oog open en kon amper geloven wat ik zag, mijn buurvrouw hing boven mijn romp en aaide mijn buik, ik herhaal, ze aaide mijn buik. Enigszins van mijn à propos vroeg ik haar “uhm, what are you doing”. Waarop zij mij stralend aankeek en lachte “you are so fat I love it”. Niet helemaal zeker hoe ik moest reageren vroeg ik haar me niet meer te aaien omdat ik moe was en graag verder wilde slapen. Ze lachte en knikte en viel in slaap. Enkele uren later werd ik wakker terwijl ik stevig in haar armen lag, als het kleine lepeltje. Romantiek bestaat blijkbaar nog, in de bus in Laos. Gelukkig beperken de meeste locals zich tot staren of vragen of ze met me op de foto mogen al denk ik wel dat deze dame vooral erg nieuwsgierig was. Het is denk ik belangrijk om te onthouden dat er meestal geen kwade bedoelingen zijn maar er sprake is van zuivere interesse in een gekke rugzaktoerist. Ik heb er in ieder geval een grappige anekdote aan over gehouden.

Het uitzicht vanuit de slowboat van Chiang Rai, Thailand naar Luang Prabang, Laos. Een tocht van twee dagen. 

Het mooiste aan reizen met bussen, treinen en ander “openbaar” vervoer is dat het de leukste manier is om een andere kant van het land wat je bezoekt te zien. Soms zit er een monnik naast je die graag zijn of haar Engels op je wil oefenen en soms zit er een local naast je die graag zelf gemaakte koekjes met je deelt. Ook zie je kleine dorpjes die je zou missen als je altijd van A naar B zou vliegen. Voor mij is een andere belangrijke reden om met de bus of trein te reizen dat het beter voor het milieu is en bovendien kostenbesparend. Het voelt toch altijd een beetje als vals spelen om vliegend een continent over te gaan, zelfs al zijn de tickets soms super goedkoop. Daarnaast heb ik al een hoop nieuwe vrienden gemaakt in de bus, mensen met ik een tijdje heb gereisd of mensen met goede reistips en boeiende verhalen. Het is niet altijd de meest comfortabele manier maar het is zeker de meest avontuurlijke en laat avontuur nou net zijn waar ik naar op zoek ben.

Liefs, Talitha