Mag ik alsjeblieft naar huis?

We verzamelen ons bij de La Place op Schiphol, drinken een biertje, maken grapjes maar terwijl de minuten verstrijken beginnen we allemaal iets gespannener te kijken. Het is zover, ik ga op reis.

Ongeveer een jaar geleden, op het hoogtepunt of dieptepunt -het is maar net hoe je het noemt- van mijn burn-out besloot ik mijn baan in Amsterdam op te zeggen en een lange reis te gaan maken. Gedurende de voorbereiding van mijn reis was ik bij vlagen bezig met het afscheid, maar daarbij hield ik het voornamelijk bij logistieke vragen. Wie kunnen mij uitzwaaien op woensdagmiddag in september? Zal ik anders gewoon in mijn eentje de trein naar Schiphol nemen? Kan mijn zus uit Groningen wel komen? En mijn beste vriendin? De tranen, van mezelf en mijn geliefden, de buikpijn bij de gedachte dat ik deze mensen en andere mensen die ik lief vind voor lange tijd niet ga zien? Nee, daar had ik dus niet aan gedacht.

Toch ga ik, door de douane, mijn tranen wegslikkend. Ik neem een biertje voor de moed en wacht op mijn vlucht, ik ben vertrokken.

Wanneer je nachtmerrie uitkomt

Ik moet twee keer overstappen en mijn eerste vlucht heeft vertraging. Na 18 uur vliegen sta ik enigszins vertwijfeld in mijn eentje bij de bagageband. Zou ik misschien verkeerd staan? Nee, deze mensen heb ik eerder gezien. Zou iemand mijn tas hebben meegenomen? Misschien is hij al van de baan gehaald en ligt hij in een hoek naast de band op mij te wachten? Niks van dit alles, mijn tas is zoek. De dagen voor vertrek heb ik hierover gedroomd. Daarom heb ik op Schiphol meerdere malen gevraagd om bevestiging dat mijn tas toch echt dezelfde kant op zou gaan als ik. Voor ik het weet sta ik in een bloedhete hal van het vliegveld in Sri Lanka een formulier in te vullen. Een behulpzame dame knikt me bemoedigend toe, “Luggage come tomorrow with next flight, no worrie miss”. Nou als u het zegt mevrouw. Ik kom lichter bepakt aan bij mijn guesthouse, ze zijn vriendelijk en ik verplaats me naar mijn prettige kamer waar ik uitgeput in slaap val. Ik besluit er het beste van te maken en ga met een Tuktuk op verkenningsmissie in Negombo. Negombo is een visserstad vlakbij het vliegveld met als belangrijkste attractie, de lokale vissers en haar vissersmarkt. Mijn gids is enthousiast en neemt me mee op een vissersboot, so far so good. Ik heb geen gepaste kleding bij dus een tempel of een van de vele kerken bezoeken zit er helaas niet in. Ik besluit mijn tijd daarom te doden met een bezoekje aan het zwembad, maar je raadt het al, mijn bikini zwerft nog altijd ergens rond. Mijn gids en ik gaan dus op zoek naar een kek pakje voor aan het zwembad. In een winkel vind ik na wat zoeken met behulp van een aantal ongemakkelijk kijkende Sri Lankaanse mannen, de badpakken. Variërend van roze met glitter tot vuurrode lava taferelen, allemaal inclusief tutu. Ik zucht van pure opluchting als ik een zwart modelletje vind dat wel een tutu heeft maar in ieder geval geen glitter. Deze prinses gaat flaneren aan het zwembad!

Remie Aleenie
Wat niemand erbij vertelt als je alleen op reis gaat en dan helemaal als je voor langere tijd alleen op reis gaat, is dat het begin heel gek kan zijn. Het duurt even voor je aan het nieuwe ritme en het alleen zijn gewend bent. En zonder tas gevuld met fijne spulletjes van thuis, voel ik me verschrikkelijk eenzaam. Heb ik geen verschrikkelijk grote fout gemaakt? Moet ik niet eens wat met mijn master diploma’s gaan doen? Ik voelde me eenzaam en ontheemd. Ik heb toch lieve mensen in Nederland om me heen? Wat zoek ik dan hier in dit vreemde land? Wat als er van mijn relaties thuis door mijn afwezigheid, niks over blijft?

Voordat de reislustige millenial landt, moet zij dus eerst door een fase die ik de thuis-is-alles-beter-fase noem. Dit is nergens op gebaseerd anders dan weemoedige gevoelens en een gebrek aan positieve ervaringen op de huidige plek. Ik weet dat dit voorbij gaat maar het is en blijft een lastige periode.

Een beetje liefde helpt altijd
In een paar dagen kan er een hoop veranderen, na meer dan 48 uur werd ik dan eindelijk met mijn geliefde, overigens veel te zwaar bepakte, rugzak herenigd. Ik kon Negombo met een gerust hart, en met schoon ondergoed aan, verlaten. Ik vertrok naar de kust.

Ik ben een zeemeisje, als ik me rot voel ga ik naar de kust. Omdat ik in het zuiden van Sri Lanka ben trek ik ook een dagje naar Galle, een oud fort waar veel Nederlandse invloeden zijn. Terwijl ik me sta te oriënteren bij een kaart van Galle, word ik door een driftig pratende tuktukchauffeur gemaand in te stappen voor een tour. Een tour die ik helemaal niet wil. Maar de chauffeur, die waarschijnlijk mijn aarzelende ongemak voelt, geeft de strijd om mijn dollars niet op en blijft mij fanatiek overhalen toch echt bij hem in te stappen. “She doesn’t need your help sir, she is comming with us” hoor ik ineens een meisje zeggen. Mijn reddende engel blijkt een Noors meisje te zijn dat onderhandelen en afdingen als haar grootste reistalent beschouwt, skills die ik nog niet echt onder de knie heb. “Ga met ons mee, we gaan nu ijs eten.” zegt ze. Prima, ijs heb ik nu wel verdiend. Met mijn nieuwe vriendinnen ga ik Galle in, gezellig en voor het eerst sinds ik in Sri Lanka ben voel ik me niet eenzaam. Met deze dames heb ik mijn eerste leuke dag in Sri Lanka en vol energie kom ik terug in mijn hostel. “Je straalt helemaal meisje, leuke dag gehad?” vraagt de manager mij. “Snel kom erbij zitten en vertel ons alles.” Er is een last van me afgevallen. De eerste vrienden zijn gemaakt en voor ik het weet zit ik mee te zingen met gitaarliedjes zoals je dat alleen in hostels doet. En na dat kleine beetje liefde van een paar andere reizigers zijn de eerste weemoedige gevoelens verdwenen. Een solo-reiziger is natuurlijk nooit echt alleen. Met deze millenial komt het echt allemaal wel goed…

Tot snel, liefs Talitha

De eerste foto van mijzelf inclusief backpack na ruim 48 uur gescheiden te zijn geweest.